Samba jest narodowym tańcem Brazylii. Prócz samby ludowej istnieje również samba towarzyska, która oczywiście nie jest tańczona w grupach, lecz parami. Pierwowzorów samby, zarówno wiejskiej, jak i miejskiej, należy szukać w rytmach i pieśniach niewolników afrykańskich. Nazwa samba pochodzi prawdopodobnie od afrykańskiego słowa semba, które wedle jednych określa tańce pochodzenia afrykańskiego, wykonywane w oryginalnym ich stylu, odznaczającym się gwałtownymi ruchami ciała, połączonymi z wybijaniem rytmu nogami i solowym tańcem w środku grupy, wedle innych oznacza ono specjalny gest solisty, zapraszający do tańca następcę. Są także inni, którzy twierdzą, że nazwa ta odnosi się do ruchu bioder, mimo że dla określenia tego ruchu istnieje odrębna nazwa umbigada. Do udziału w karnawale, który dla mieszkańców ubogich dzielnic Rio de Janeiro, zwanych Morros, stanowi cel marzeń, jego uczestnicy przygotowują się przez cały rok w specjalnych szkołach zwanych escolas de samba. Łączą się oni w odrębne grupy reprezentujące częstozaskakujące, fascynujące formy wiejskiej samby. Tańczą w rytmie wybijanym na perkusyjnych instrumentach, jak bębny i różnego rodzaju prymitywne i hałaśliwe akcesoria: garnki, kawałki metalu, szkła, blaszanych pralek itp. Rytmy są niezwykle podniecające, a w ich wydobywaniu nikt nie może dorównać tym nie kształconym artystom perkusji. Miejska samba, tańczona nie w grupach, lecz oddzielnie - parami, ma ustalone już formyrozwinięte z oryginalnych wzorów brazylijskiej maxixe i afrykańskiej lundu. Brazylijska maxixe, pierwszy miejski taniec tego kraju, w początkowej swojej formie była mieszaniną różnych stylów i kształtowała swój charakter, opierając się na skocznych krokach europejskiej polki, rytmach kubańskiej habanery i brazylijskim sposobie gry. Także pierwotna forma samby była zmysłowa i przesadzona, lecz po pewnej modyfikacji uzyskała uznanie w Brazylii jako taniec salonowy. Samba po raz pierwszy pojawiła się w Europie w roku 1914 i zyskała krótkotrwałe powodzenie. Dopiero po II wojnie światowej nastąpił renesans samby, i to w formie olśniewającej. Samba towarzyska zawiera elementy samby wiejskiej i miejskiej, które nadają jej prawdziwy, oryginalny styl i charakter tańca brazylijskiego. Pełna polotu i wdzięku, skoczna samba wchodzi w program tańców międzynarodowych i zachwyca nie tylko tańczących, ale i widzów. O melodyjnej muzyce samby można powiedzieć, że są to perełki muzyczne ożywione porywającym rytmem.

Cha-cha - cha, czyli taniec kubański, lecz stworzona przez Brytyjczyka. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. Gdy angielski nauczyciel tańca, Pierre Lavelle odwiedził Kubę zauważył, że kubańska rumba ma więcej różnych kroków niż tańczona w Europie. Kiedy wrócił do Wielkiej Brytanii stworzył z "dodatkowych" kroków kubańskiej rumby oddzielny taniec. Melodia cha - cha to połączenie ludowych rytmów kubańskich i jazzu. Cha - cha - cha jako odrębny taniec została uznana w 1953 r. ale jej reguły od tego czasu kilkukrotnie uległy zmianom. Cha - cha - cha składa się z około 20 podstawowych figur i opartych na nich niezliczonych wariacji. Taniec ten wymaga silnej pracy nóg i bioder. Ruchy muszą być energiczne, wręcz zadziorne, ale nogi podczas tańca nie powinny wychodzić poza obrys ciała. Istotnym elementem technicznym są wyprostowane nogi w większości pozycji.

Słowo "rumba" odnosi się na Kubie do tańca ludowego i jest pochodzenia Hiszpańskiego. Rumba, podobnie jak wiele tańców Ameryki Łacińskiej, powstała pod wpływem rytmów, pieśni i tańców pierwszych niewolników afrykańskich, którzy około 400 lat temu zostali przywiezieni na wyspy karaibskie, głównie na Kubę. Ludowa rumba jest tańcem w wysokim stopniu erotycznym, pełnym gwałtownych i wijących się ruchów bioder, ramion i korpusu. Jest ona na Kubie tańcem widowiskowym, wykonywanym przez solistki lub grupę dziewcząt na estradzie, albo popisowo na parkiecie przez parę tańczącą w pewnej od siebie odległości. Na Kubie tańczy się również rumbę towarzyską, ale nosi tam ona kilka odrębnych nazw: guaracha to taniec wykonywany w szybkim tempie, son i bolero tańczone są w tempie umiarkowanym lub wolnym. Mimo, że son jako taniec towarzyski nie posiada wszystkich cech niepohamowanej rumby ludowej, zawiera jednak takie elementy tańca afrykańskiego, jak ruch nóg przypominający rozgniatanie karalucha (cucaracha), ruch bioder występujący tutaj bez udziału ramion (pozostałość z czasów pracy niewolniczej, podczas której pozwalano Murzynom śpiewać; Murzynki, które nosiły ciężary na głowie, mogły tańczyć wtedy tylko biodrami), obroty w miejscu naśladujące chodzenie dookoła obręczy starego wozu, leżącej na ziemi. Rumba pojawiła się po raz pierwszy w Europie w latach 1927-29, ściślej mówiąc w- w Paryżu, gdzie była demostrowana przez grupę kubańskich tancerzy produkujących się przy oryginalnej orkiestrze kubańskiej Don Baretta. Muzyka i taniec nie zyskały godnego wzmianki powodzenia, ponieważ były, jak na owe czasy, zbyt egzotyczne. Inaczej było jednak w Stanach Zjednoczonych. W latach trzydziestych, podczas prohibicji, "spragnieni" Amerykanie wyjeżdżali na wycieczki dookoła wysp Morza Karaibskiego oraz na urlopy na Kubę, gdzie nie obowiązywał zakaz picia alkoholu. Mieli oni możność częstego słuchania muzyki kubańskiej i oglądania kubańskich tańców.

To hiszpański taniec, symbolizujący corridę. Historia opowiadana w pasodoble składa się z dwóch części - wejścia na arenę i walki z bykiem. To taniec o ściśle określonej dramaturgii, a tancerzom nie wolno pominąć żadnej z figur, a mężczyzna odgrywa w nim rolę dominującą. Mężczyzna w pasodoble odgrywa rolę torreadora - "torrero" ,kobieta symbolizuje czerwone sukno -"cappa". Ruchy partnerów to przemieszczanie się wokół wyimaginowanego byka. Marszowa muzyka, która pierwotnie grana była podczas parady na rozpoczęcie corridy, buduje napięcie. Kobieta w pasodoble porusza się wokół partnera, ruchy obojga tancerzy muszą być gwałtowne i dramatyczne. Chociaż rola kobiety określana jest jako "cappa", w niektórych momentach tańca przejmuje ona role matadora lub byka, ale nigdy nie podejmuje walki. Nawet wtedy kiedy kroki "torrero" i "cappa" są takie same, kobieta powinna być jak cień toreadora. Pasodoble to jedyny taniec latynoamerykański, w którym występują kroki od pięty, akcja swingowa oraz prawie całkowity brak akcji bioder. Sędziowie szukają charakterystycznej sylwetki torreadora, kręgosłup tancerza musi być wygięty w łuk. Wyraz artystyczny tego tańca ma duży wpływ na ostateczną ocenę sędziów.

Historycy tańca towarzyskiego: P.J.S. Richardson i A.H. Franks, zgodnie twierdzą, że już na początku naszego stulecia pojawiły się pierwsze nieśmiałe sygnały rewolucji tanecznej, którą zapoczątkowała młoda generacja, odrzucając stereotypowe formy tańczenia i technikę taneczną opartą na zasadach tańca klasycznego. Zwłaszcza konwencjonalny wzór "śmiertelnie poważnych tańców zespołowych" nie odpowiadał już młodzieży wielkomiejskiej. Niecierpliwie odrzucała ona tańce, które były uprawiane przez klasę wyższą i średnią i które nie odpowiadały nowym upodobaniom ludzi żyjących w czasach kiełkującej demokracji. A.H.Franks w swej książce Social Dance pisze, że kiedy w Wielkiej Brytanii klasa robotnicza zaczęła brać udział w rozrywkach tanecznych podczas lata, "zmieniło się gruntownie brytyjskie wybrzeże". Do roku 1910 taniec był tylko sezonową rozrywką w karnawale. W lecie był tylko domeną klas posiadających, które spędzały ten okres czasu w uzdrowiskach i miejscach kąpielowych. Czasy się zmieniły. Dziećmi rewolucji tanecznej i prekursorami nowoczesnego tańca towarzyskiego były: two step i one step, pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Cechą charakterystyczną two stepa były chasses, tańczone we wszystkich kierunkach, cechą zaś one stepa - kroki spacerowe. Two step narodził się w pierwszym dziesięcioleciu naszego wieku i pojawił się w salonach Europy w roku 1910. Otworzył on drogę one stepowi, który zapoczątkował powstanie nowego stylu tańczenia go as you please - "tańcz, jak ci wygodniej". Głównie dzięki Irenie i Vernonowi Castle'om, których można nazwać pionierami nowoczesnego tańca towarzyskiego i których nowojorska szkoła tańca stała się synonimem nowoczesnego stylu, one step rozwijał się wspaniale. Stworzone przez nich odmiany one stepa, m. in. castle walk, stały się z kolei prekursorami tańca późniejszych lat: rytm walku. Równocześnie i zgodnie z nowym stylem tanecznym przyszła rewolucja w muzyce tanecznej.

Historia walca angielskiego łączy się z powstaniem nowego stylu tańczenia, zwanego stylem angielskim. Powstał on w ten sposób, że angielscy nauczyciele tańca, obserwując tancerzy obdarzonych pięknym, naturalnym ruchem, opracowali nową teorię i technikę taneczną, opartą na prawach naturalnego ruchu ciała, prawach mechaniki ruchu. Poprzednikami walca angielskiego – nazywanego w niektórych krajach walcem powolnym, a w Wielkiej Brytanii krótko waltz - były: walc wiedeński i - powstały na początku naszego wieku w Stanach Zjednoczonych - boston. Walc wiedeński jest tańcem szybkim i wirowym, boston był tańcem powolnym i linearnym. Kroki walca biegną po linii tańca, kroki bostona po liniach ukośnych do linii tańca. Trzy kroki walca mieszczą się w jednym takcie, trzy kroki bostona w dwóch taktach. Walc wiedeński żyje nadal, boston - którego pierwsze formy stosowano w Anglii w roku 1903 - zakończył swój żywot w roku 1914, chociaż w wielu krajach przez dłuższy czas mylnie stosowano jego nazwę do odmiennego już stylu tańczenia walca w wolnym tempie. Wydaje się, że narodziny powolnego walca można przypisać zarówno niechęci Anglików do szybkich tańców, jak też i zmianom, jakie przyniosła "rewolucja techniczna" młodej generacji tancerzy, którzy na początku lat dwudziestych naszego wieku zerwali z techniką taneczną polegającą na odchylaniu kolan i zwracaniu nosków obuwia na zewnątrz i którzy lansowali sposób tańczenia upodobniony do chodu. Zaczątkiem nowego stylu tańczenia walca powolnego, jak piszą Frank i Peggy Spencer w swej książce Come Dancing, był diagonal waltz, którego twórcą był angielski nauczyciel tańca i kierownik słynnej orkiestry tanecznej w BBC - Victor Silvester. Zdobył on w roku 1922 tytuł zawodowego mistrza świata w tańcu towarzyskim, tańcząc m.in. walca w wolnym tempie w zupełnie nowym stylu, tak niepodobnym do dawniejszego wirowania w miejscu. Po szczegółowym określeniu zasad nowej techniki tanecznej i ustaleniu czterech jej głównych prawideł: odwrotnego ruchu ciała, nachyleń, unoszenia i opadania, pracy nóg, rozwój walca angielskiego postępował już szybko i stale. Jest on jednym z najpiękniejszych tańców naszych dni. Walc angielski wchodzi w skład światowego programu tańca towarzyskiego i ma rangę tańca międzynarodowego.

Historia tanga dowodzi, że nie urodziło się ono jako sztuczny twór "laboratoriów tanecznych", że nie zawdzięczało ono swego żywota jednej rasie, jednemu krajowi, jednej warstwie czy klasie społecznej. Kształtowanie tanga trwało wieki. Protoplastów tanga, podobnie jak modnych tańców stylu Ameryki Łacińskiej, szukać należy wśród niewolników afrykańskich, którzy przywozili swe tańce, pieśni i rytmyna Antyle i do Ameryki Południowej od zarania kolonizacji w połowie XVI wieku... Argentyński pisarz Eros Nicola Siri, który prowadził niezwykle staranne badania dotyczące pochodzenia tanga, doszedł do konkluzji, że wywodzi ono swą nazwę od "tangano", tańca niewolników afrykańskich. Dalsze rozprzestrzenianie tego tańca przypisuje on Murzynom przesiedlonym z Kuby i Haiti do Argentyny w okolice Rio de la Plata. Tańczyli je wpierw w spelunkach, szynkach, domach publicznych kolorowi i biali, marynarze, robotnicy portowi i pastuchy. Miało ono złą sławę i stanowiło długi czas "tabu" dla wyższych i średnich warstw społecznych. Trwało to tak długo dopóki pod naporem atrakcyjności, popularności i niesłychanej żywotności tego tańca nie zdecydowano się wysłać tanga na edukację salonową do Paryża. Kiedy zostało ono pozbawione "wszystkich niewłaściwych cech" i przystosowane do ówczesnych gustów, zdecydowano przedstawić je szerszemu ogółowi. Tango tańczono więc na ulicach, w tawernach, salach tanecznych, restauracjach, hotelach i salonach. Jedni wyżywali się w tangu, dając upust namiętnościom, inni ukrywali je, kontrolując swe uczucia i odruchy. Nikt jednak nie mógł pozostać obojętny, tango wstrząsało wszystkimi. Tango zadało ostateczny cios tańcom dworskim, wyśmiało słodką elegancję tańców salonowych, przeniosło tańczących z sal balowych na parkiet restauracji i lokali dansingowych, przedłużyło krótki okres karnawału na cały rok. Odparło ataki i przetrwało zakazy panujących, opór arystokracji, purytanów, prasy, papieża i dostojników kościoła.

Walc był przez wiele lat królem tańców salonowych, przedmiotem marzeń panien na wydaniu, źródłem upojeń starszego pokolenia. Ubóstwiany przez wszystkie warstwy społeczne jak żaden inny taniec, walc był też tematem zaciekłych sporów i sprzecznych sądów moralistów i historyków różnych czasów. "Czcigodny, spokojny, dystyngowany" - zachwycali się jedni. "Ordynarny i głupi" – oburzali się drudzy. "Wymysł diabła" - gorszyli się inni jeszcze. Dziś walc jest raczej rzadko spotykanym gościem na parkietach tanecznych. Jako wytwór epoki romantyzmu, w której się ostatecznie skrystalizował, nie odpowiada on upodobaniom części współczesnej młodzieży i - co za tym idzie - nie zajmuje już wiele miejsca w programach tanecznych. Pochodzenie walca ukryte jest w dalekiej przeszłości. Jest rzeczą pewną, że nie pojawił się on nagle i nie jest dziełem jednego pokolenia, lecz kształtował się na przestrzeni długiego okresu czasu. Według wszelkiego prawdopodobieństwa walc wywodzi się z laendlera, a poprzez niego - z wcześniejszych jeszcze tańców ludowych południowych Niemiec. Tańce te, znane pod ogólną nazwą Deutsche lub Teutsche, zauważone były już w XIV wieku, a istniały może nawet wcześniej. Jeden z nich, Niemiecki walc (wczesny) miał większe możliwości rozwoju w Austrii niż w Niemczech. Na dworze carskim Austrii pieśni i tańce ludowe cieszyły się zawsze dużą popularnością. Na balach maskowych, maskaradach, zabawach ludowych wszystkie warstwy społeczne tańczyły zgodnie walca. Historia walca jest nie tylko historią tego tańca, lecz także ówczesnych obyczajów. Podobnie jak angielskie tańce ludowe (country dances), walc przyczynił się do przełamania sztywnych barier różnic klasowych tak typowych dla tego okresu. Królowanie walca nie przyszło jednak szybko. Pojawiły się sprzeciwy i protesty. Liczne publikacje ostrzegały przed konsekwencjami wirowania, powołując się na znaczną ilość śmiertelnych wypadków, podkreślano niemoralność tego tańca i nazywano go "diabłem zrodzonym w Niemczech", dowodzono, że walc jest głównym źródłem słabości ciała i ducha młodej generacji.

Foxtrot jest typowym tańcem angielskim, a jego nazwa wywodzi się od angielskich słów "fox's trot" oznaczających po prostu "krok lisa". Foxtrot opiera się na podstawowych figurach chodu, a kroki kłusujące, dzięki którym taniec ten zyskał właściwy charakter wprowadził aktor, nomen omen, Harry Fox występujący w Nowym Jorku 1914 r. Ciekawostką jest, że w tym tańcu prawie nigdy nie łączy się stóp. Wolna muzyka jest niezwykłym wyzwaniem dla tancerzy i daje duże możliwości interpretacji rytmicznej tego tańca. Ruch powinien być płynny i mocny, a tancerze powinni utrzymać przez cały taniec tę samą prędkość oraz specyficzny sposób unoszeń i opadań (tzw.: akcję foxtrotową). Foxtrot uznawany jest za najtrudniejszy taniec standardowy. Złośliwi twierdzą, że jest tak trudny ponieważ symbolizuje szczęśliwą parę małżeńską po latach wspólnego życia. Nazywa się też go tańcem prawdy, wśród sędziów krąży powiedzenie: "Pokaż mi swojego foxtrota, a powiem ci, jakim jesteś tancerzem".

Narodził się w Ameryce wraz z nastaniem mody na muzykę jazzową i ragtime. W tańcu tym zawarte są elementy foxtrota, polki i charlestona. Nazywany jest także szybkim foxtrotem. W Europie pojawił się po raz pierwszy w 1914 roku na Wyspach Brytyjskich. Cechy wyróżniające quickstep to radość, żywa muzyka i ... zaskakujące kroki. Podobnie jak w walcu, są one oparte na ruchu po linii ukośnej. Aby zatańczyć quickstep'a, trzeba przede wszystkim zapamiętać i opanować wszystkie kroki, ponieważ jego zawrotne tempo nie pozwala na zastanawianie się nad następną figurą. Bardzo łatwo jest "wypaść" z muzyki, przewrócić się, albo nawet zderzyć z innymi parami.

Tango argentyńskie i tango nowoczesne (europejskie), którego uczymy się na kursach tańca towarzyskiego, to dwa różne tańce. Tango zawsze było tańcem intymnym, niewymagającym dużej przestrzeni. Kiedy jednak znalazło drogę do sal balowych Europy, jego styl nie zgadzał się z europejską ideą tańca balowego, a było to ponad sto lat temu. Autentyczny styl został szybko zmieniony. Piękno charakteru prawdziwego tanga zostało zastąpione szybszym, pulsacyjnym rytmem. Tango zostało włączone do konkursów tanecznych i powstał nowy trend, który nakazał tancerzom poruszać się wokół parkietu serią sztucznych marszów staccato, z przejściami sygnalizowanymi rodzajem zaraźliwych skurczów szyi, które wzbudzają sporo śmiechu w Argentynie. Tango pojawiło się w Argentynie w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Historycy spierają się co do źródeł jego pochodzenia i do dziś nie przedstawiono spójnej historii powstania tego tańca. Najczęściej powtarzana teoria widzi w tangu syntezę elementów z wielu źródeł, takich jak candombe - granego na bębnach przez niewolników sprowadzonych z Afryki, czy milonga* - ludowej muzyki z pampasów, która zawierała zarówno elementy muzyki Indian, jak i kolonialistów hiszpańskich. Tango powstawało na przedmieściach, w biednych dzielnicach, w barach i domach publicznych (hiszp. prostíbulos) jako muzyka miejskiej biedoty co przywodzi na myśl muzykę rap lat dziewięćdziesiątych XX stulecia. Dziś dziwne wydaje się, że pierwotnie tańczono tango na ulicach tylko w męskim gronie, a za nieobyczajne uważano, by tańczyła je kobieta z wyższych sfer. W swych początkach tango było zwierciadłem społeczności zamieszkujących przedmieścia Argentyny tyglem, w którym wymieszały się pasja, odwaga i wszechogarniająca zmysłowość. Mówiło się, że Argentyńczycy oddychają w rytmie tanga, i to stwierdzenie najlepiej oddaje rolę, jaką tango odgrywało i wciąż odgrywa w kulturze tego kraju. Czas, miejsce narodzin i rozwój tańca o tak narzucającej się zmysłowości i nie ukrywanej seksualności, a nawet wulgarności - to nie przypadek. Buenos Aires było wówczas "stacją docelową" wielkiej fali emigracyjnej z Europy. Jeszcze przed pierwszą wojną światową liczyło to miasto milion mieszkańców, a ponad połowę z nich stanowili obcokrajowcy. Byli to przeważnie mężczyźni, zatrudnieni w wielkich rzeźniach, garbarniach, magazynach, chłodniach i gazowniach. Potrzebne były kobiety. Nie wielkie, francuskie damy, lecz "towar masowy". Ich sprowadzaniem zajęła się pewna rzutka mniejszość, zamieszkująca w Buenos Aires, która w latach 1870-1930 uprawiała handel żywym towarem na skalę miedzynarodową. Początkowo tango było grą symbolizującą wzajemne relacje między alfonsami a ich "podopiecznymi", do czego zresztą nawiązywały tytuły pierwszych utworów oraz choreografia. To w dużym stopniu tłumaczy tę typową drapieżność i aurę machismo, którymi nacechowany jest ów taniec. Wpływ na ewolucję tanga i jego ugładzenie miały wydarzenia społeczno-polityczne. Rozpowszechniło się ono wśród klas wyższych wraz z przyznaniem prawa głosu wszystkim obywatelom (w Argentynie nastąpiło to w 1912 roku), co poprawiło pozycję społeczną kobiet i doprowadziło do zmniejszenia różnic klasowych. I tak rozpoczęła się zadziwiająca kariera tańca, który z domów publicznych trafił na salony. W początkach XX wieku fala tanga rozlała się po świecie drogą dość szczególną ulic i portowych domów publicznych "pożeglowało" do innych portów. Do Europy dostało się najprawdopodobniej przez Marsylię, a najbardziej spektakularnym momentem kulminacyjnym w tej europejskiej wędrówce był 1 stycznia 1914 roku, gdy arcybiskup Paryża zagroził ekskomuniką potencjalnym tancerzom. Nie przeszkodziło to jednak tangu w zdobyciu popularności, która z czasem uczyniła je, obok fokstrota, symbolem lat trzydziestych i czterdziestych. W pierwszym, powojennym dziesięcioleciu magia tanga trwała przede wszystkim na obrzeżach rozrastającego się nadal Buenos Aires, gdzie wiele jeszcze wybrukowanych ulic rozpływało się w stepie. Juan Peron kazał wybetonować wiele prostokątnych placyków wielkości boiska do gry w koszykówkę, aby napływający robotnicy przemysłowi mieli możność uprawiania sportu i różnego rodzaju gier. Na tych betonowych placykach, zalanych w gorące letnie noce jaskrawym światłem, kołysały się w rytmie tanga objęte zmysłowo pary. Skończyło się to w 1955 roku, gdy zbombardowano Buenos Aires. Nad La Platą nastała nowa epoka. Królował w niej Bill Haley i Rock'n'Roll, a potem zaczęły się kurczyć obszary marzeń, otoczone brutalnością politycznej rzeczywistości. Pod rządami generałów także tangu musiało zabraknąć powietrza. Czarną kartą w historii rozwoju tego gatunku muzycznego jest okres od lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych XX wieku, kiedy to Argentyna rządzona była przez dyktatury wojskowe, a zgromadzenia publiczne jakiegokolwiek rodzaju były zakazane. Ciągłość rozwoju tanga została przerwana, a wielu artystów wyemigrowało bądź zaprzestało występów. Od lat osiemdziesiątych zeszłego wieku tango przeżywa swój renesans. Za sprawą wielkich spektali jak "Forever Tango" czy filmów takich jak "Tango" Carlosa Saury taniec ten znowu zauroczył tysiące. W Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, nawet w Australii, RPA i w Hong Kongu powstały kluby zrzeszające miłośników tego tańca i stylu. Spotykają się regularnie, organizują kursy, warsztaty i pokazy. W Polsce taką właśnie działalnością zajmuje się Akademia Tanga Argentyńskiego w Warszawie.

Mambo jest tańcem towarzyskim pochodzącym z Kuby i powstało w XX wieku. Zostało zapoczątkowane przez kompozytora i wiolonczelistę Oresta Lopez, który stworzył utwór znany jako „Mambo” był zmieszanym stylem kubańskich rytmów afrykańskich z południowo amerykańskimi rytmami z ulicy. W latach czterdziestych pojawiło się w klubach Havany a potem bardzo szybko zdobyło uznanie w Stanach Zjednoczonych. Stało się bardzo popularne w Nowym Jorku w wielu klubach tanecznych i konkursach. Początkowy jego styl był dosyć ekstrawagancki z wieloma figurami akrobatycznymi z ekspresyjnym wykorzystaniem ramion, rąk, głowy i nóg. Z czasem zostało pozbawione większości elementów akrobatycznych. Jest dosyć popularnym tańcem na świecie i charakteryzują go delikatne, bardzo subtelne ruchy. Bardzo charakterystyczne dla mambo są ruchy wykonywane biodrami. Jest to bardzo zmysłowy i przepełniony erotyzmem taniec.

Rock and Roll to styl taneczny oraz muzyczny. Ten taniec powstał w latach pięćdziesiątych w USA, ale dopiero na początku lat sześćdziesiątych zyskał wielką popularność w Europie. Najsłynniejszym i największym prekursorem rock and rolla był Elvis Presley. Wspaniały muzyk, który został okrzyknięty królem rock and rolla. Rock and roll dzięki niemu przetrwał i nadal jest bardzo popularny i uwielbiany przez wielu ludzi.

Salsa jest popularnym na całym świecie tańcem latyno-amerykańskim o pochodzeniu karaibskim rozwiniętym szczególnie na Kubie i w Ameryce, tańczonym do muzyki również nazywanej salsą. Salsa w muzyce narodziła się w latach 1940–1970 z fuzji rytmów afrokubańskich i karaibskich pod dużym wpływem jazzu. Rozwijała się zarówno na Kubie, w Portoryko, Nowym Jorku, jak i innych krajach latynoskich regionu Karaibów. Początkowo salsą nazywano wiele rozmaitych stylów muzycznych (Guajira, Mambo, Cha-cha, Son Montuno, Changui, Charanga) głównie za sprawą firmy nagraniowej Fania All Stars. Budziło to pewne kontrowersje wśród muzyków (patrz słynne stwierdzenie Tito Puente – Gram mambo, a nie sos). Z czasem kontrowersje ucichły i uznano, że termin ten doskonale oddaje eklektyczny charakter zarówno muzyki jak i tańca. Salsa czerpie z wielu różnych stylów i w rozmaitych miejscach rozwijała się pod różnymi wpływami. Duże zróżnicowanie spowodowało wyodrębnienie tak zwanych stylów salsy. Style te różnią się krokiem podstawowym, rytmicznym umiejscowieniem kroków w muzyce, geometrią tańca, sposobem prowadzenia partnerki, ilością elementów akrobatycznych w tańcu, istnieniem bądź brakiem elementów solowych. Salsa na Kubie powstała jako połączenie tańca son z kubańską rumbą. Salsa w Portoryko rozwinęła się pod wpływem lokalnych tańców. Do Stanów Zjednoczonych zaś została przyniesiona przez imigrantów z regionu Karaibów (w większości z Portoryko).